Hermann - Collectie - Helden en Koeien

Inhoud

Hermann heeft een risicoberoep. Terwijl hij je in dit boek zijn keukengeheimen vertelt over de geboorte van zijn personages, onthult hij ook hoe sommige van zijn creaties hun eigen weegs
gaan, vaak onvoorzien... Eens ze hun eigen leven leiden, eist dit gezelschap van helden en handlangers hun deel in het verhaal op! Om ze te laten wachten terwijl hij je hun lot beschrijft, geeft
Hermann hen het rustige gezelschap van een koe om op hun gemak te herkauwen!

Het personage als vertrekpunt?
Er zijn niet noodzakelijk regels, geen onwrikbare werkwijzes om een strip te maken. Ik begin met elementen die soms niets met elkaar te maken hebben en die mijn verbeelding in gang zetten. Er zijn veel uitgangspunten. Het begin van een verhaal is dikwijls een eenvoudige situatie waarop ik meerdere zaken kan enten. Dat kan zelfs al het einde van het verhaal zijn. Dat voorbeeld bevalt me ten zeerste: ik heb een mooie eindscène, dus keer ik terug. Voor mij is een goede ontknoping onontbeerlijk voor de algemene kwaliteit van een verhaal. Het einde is wat de lezer bijblijft. Als ik naar de film ga en die film zit goed voor negentig procent, maar er is een zwakke ontknoping, dan ben ik ontgoocheld. Soms is er in het begin een landschap of een sfeer die me de zin geven om mensen te bedenken en motieven voor hun aanwezigheid op die plaatsen. Het kan ook gebeuren dat ik een personage in mijn hoofd heb zonder al over een intrige te beschikken. Dan gaat het
om een buitengewoon personage. Het moet een zekere attitude hebben en daar moet je drijfveren voor bedenken. Op basis van een personage en in functie van de eerste gegevens rond dat personage moet je bekijken hoe je je personage kunt gebruiken: in welk beroep en in welke omstandigheden.
Soms zijn de personages geïnspireerd op naasten, in andere gevallen komen ze er door vluchtige ontmoetingen, met bijvoorbeeld iemand die je op café zag... Er bestaan geen vastomlijnde plaatsen of momenten voor het vinden van personages. Veel hangt af van toevalligheden, een beetje zoals wanneer je paddenstoelen gaat plukken... Soms kom je terug met een volle mand!
In elk geval vertrek ik niet vanuit een tekening. Ik krabbel niet voor mijn personagestudies, de tekening maakt het niet goed voor me. Het verbaast me als ik van sommige collega’s hoor hoeveel voorbereidend werk ze verrichten. Misschien is dat een gebrek van me, maar ik treuzel niet veel, ik begin heel snel en doorheen de pagina’s krijgt het personage diepte. Ik zie het, ik voel het, net zoals in het leven ontdek ik door vallen en opstaan. Ik voel bepaalde zaken aan, en beetje bij beetje krijgt mijn personage kleur, verfijnt het, wordt het complexer... Maar ondanks alles weiger ik zo ver te gaan om me verleden en toekomst van mijn personage in te beelden. Verder teruggaan zou me  verplichten een nieuw verhaal te schrijven. Ik blijf in het stadium van de intuïties en als ik iets uitlicht, betekent dat, dat dat nog een rol zal spelen in het begonnen verhaal. Daarna komt er een fase waarin het personage een interne logica heeft verworven waardoor je het niet meer eender wat kan
laten doen.

Bernard Prince
Toen ik mijn samenwerking met Greg startte voor de eerste kortverhalen was er nog geen precies idee over wat we zouden doen. De zin was er niet om een nieuw personage te creëren. Het bestond uit reeds bestaande elementen uit Héroic-Albums, getekend door een zekere Becker, denk ik... Greg hernam en veranderde het scenario en doopte de held om in Bernard Prince. Ik weet het niet meer zeker, maar die verhalen zonder grootse toekomst las ik maar vanuit de verte. Ik ben geen grote striplezer. Greg wilde een personage met witte haren en toen dacht ik meteen aan een ondertussen gestorven acteur, Peter Van Eyck, die ik fysiek interessant vond.

Overige productgegevens